Als ik vertel dat ik vanavond wolhandkrab ga eten, dan gok ik dat de meeste mensen denken: wablief? En dat is helemaal niet raar, want wolhandkrab is niet bekend in Nederland. Het is in China echter een echte delicatesse, hier komt de krab dan ook vandaan. Ik beeld me zo in dat de krab zich ooit genesteld heeft in een naar zout ruikende kajuit, met zeurende planken en lekkende kratten met zeemannenvoer. Daar zat –ie dan, reizend van de wateren van China naar ons krappe, platte Nederland. Maar goed, hoe het ook gegaan mocht zijn – de krab is in Nederland beland. Ik ga geen geschiedenisles geven over de werkelijke afkomst van de wolhandkrab (wetenschappelijke naam: Eriocheir sinensis). Ik ga vertellen dat wolhandkrabben graag in dioxine vergiftigde gebieden vertoeven en dat men dat heeft genuttigd.
Dat wolhandkrabben in zoete wateren leven waar dioxine inzit, is al langer bekend. Op 1 april 2011 gold er al een verbod op de vangst van wolhandkrab omdat mensen ziek konden worden van dioxine. Half september begint de trek van de krabben zodat de voortplanting plaats kan vinden. Ze steken dan massaal wegen of dijken over en lopen soms gezellig in groepjes door tuinen heen.
Ondanks het verbod wordt er nog steeds illegaal op gevist, en het wordt dus ook nog gegeten. De boete voor een beroepsvisser is €76.000 bij overtreding, maar blijkbaar houdt dat toch niet echt tegen. Onlangs is er nog door de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit nog 230 kilo wolhandkrab in beslag genomen bij een visser in Stellendam. De 230 kilo (dat zijn behoorlijk wat krabbenpootjes) is teruggezet dichtbij Haringvlietsluizen.
Vissers die legaal op wolhandkrabben visten kregen een compensatie van de overheid bij verlies van inkomsten en vistuig dat zij niet langer konden gebruiken. Dat verloopt dus allemaal heel netjes. Maar intussen gaat de illegale vangst helaas gewoon door. Niet helemaal eerlijk.
Volgens de site van het Openbaar Ministerie staat er dat het vissen op wolhandkrab verboden is omdat het concurrentievervalsend werkt. Bovendien is het gevaarlijk voor de volksgezondheid. Genoeg goede redenen dus om deze krab gewoon lekker te laten zitten waar –ie zit.
Maar waarom wordt deze krab dan nog steeds gevangen? Het antwoord is vrij simpel: poen. De wolhandkrab is een delicatesse in het buitenland – China welteverstaan. De Chinese keuken maakt veel gebruik van de wolhandkrab in diens heerlijke gerechten. Maar door de behoefte naar dit krabbetje (dat trouwens de grootste krab is in de zoete wateren van Nederland, dus die verkleining is niet echt van toepassing) brengt hij ook veel geld op. In China zijn de rivieren namelijk te vervuild en is er sprake van dermate overbevissing dat de natuurlijke productie veel te klein is om aan de vraag de voldoen. Hierdoor is de internationale prijs behoorlijk gestegen en willen ook onze Nederlandse vissers er een vaatje uitslaan. Vooral palingvissers ontvangen aanzienlijk hoge neveninkomsten met dit baantje. Vissers vangen deze krabben illegaal en verkopen ze stiekem door aan Nederlands-Vietnamese- of Chinese handelaren. Zo komen de krabben in restaurants in Nederland en Europa terecht – krabben uit dioxine vergiftigde gebieden.
Er wordt dus streng opgetreden tegen deze illegale handel en daders worden ook wel degelijk in de kraag gevat, want zij brengen anderen in gevaar met hun zucht naar keiharde pegels. Nog even een weetje: dioxine kan aandoeningen veroorzaken aan de luchtwegen, de schildklier, de huid, het immuunsysteem en ook het spijsverteringskanaal. Logische tip: eet dus alleen wolhandkrab als de afkomst bekend is.
Bron: Ir. Soes, D.M.; drs. Van Horssen, P.T.; drs. Bouma, S.; drs. Collombon M.T. Chinese wolhandkrab: Een literatuurstudie naar ecologie en effecten.
opgevist 